23 najlepsze filmy post-apo XXI wieku. Te tytuły warto znać

Świat, w którym żyjemy idealny nie jest, a filmy o tematyce postapokaliptycznej pokazują go w jeszcze ciemniejszych barwach. Zerknij na nasz ranking najlepszych filmów post-apo, które powstały po 2001 roku. Oto najlepsze filmy postapokaliptyczne XXI wieku.

Nasz ranking najlepszych filmów post-apo zbiera godne polecenia pozycje, które powstały po 2001 roku. Wymienienie wszystkich godnych polecenia propozycji jest jednak niemożliwe, więc jeżeli brakuje ci jakiegoś konkretnego tytułu, wspomnij o nim w komentarzach.

Warto także zerknąć na nasz ranking najlepszych seriali post-apo, który rzecz jasna otwiera słynny już Fallout.

28 lat później (2025)

„28 lat później” to powrót do świata, który na zawsze zmienił oblicze kina postapokaliptycznego. Reżyser Danny Boyle ponownie sięga po stylistykę surową, brudną i emocjonalnie obnażającą, by ukazać świat pogrążony w ciszy po kolejnej fali pandemii Rage. Film zachowuje esencję pierwowzoru, ale unika nostalgii – zamiast tego stawia na nowe pokolenie bohaterów, których losy nie są jedynie pretekstem do ukazania przemocy, lecz realną opowieścią o traumie, przetrwaniu i nieuchronnym rozpadzie więzi społecznych.

To jedno z najdojrzalszych post-apo ostatnich lat, zarówno w warstwie wizualnej, jak i psychologicznej. Obrazy opuszczonych szkockich wysp, gdzie cywilizacja wycofała się jak przypływ, wywołują niepokój porównywalny z najlepszymi momentami „Dnia po” czy „Drogi”. Boyle reinterpretuje gatunek, pokazując nie tyle koniec świata, ile jego powolne, organiczne wyczerpywanie się.

I Think We’re Alone Now (2018)

Film „I Think We’re Alone Now” z Peterem Dinklage’em i Elle Fanning w rolach głównych. Głównym bohaterem jest Del, który mieszka samotnie w małym miasteczku po bliżej nieokreślonym apokaliptycznym wydarzeniu, które wymordowało ludzką populację. Wierząc, że jest ostatnim człowiekiem na Ziemi, Del wiedzie egzystencję w swoim rodzinnym mieście, mieszkając w bibliotece, w której pracował, i spędzając dzień na sprzątaniu ludzkich domów i grzebaniu zmarłych.

Pewnej nocy budzą go fajerwerki. Następnego dnia odkrywa młodą kobietę o imieniu Grace, nieprzytomną w swoim samochodzie, która uległa wypadkowi samochodowemu po pijanemu. Początkowo Del jest niechętny wobec kobiety, która podąża za nim i prosi, aby pozwolił jej zostać, ale szybko okazuje się, że to ona odmieni życie zmęczonego mężczyzny…

„I Think We’re Alone Now” to barzo oryginalny film i historia, jakiej jeszcze nie widzieliście. Ma w sobie coś poetyckiego…

Mad Max: Na drodze gniewu (2015)

Gdy myślisz film post-apo, na myśl przychodzi „Mad Max”. To taki odruch. „Mad Max: Na drodze gniewu” to kolejna część słynnej serii filmów George Millera, tym razem znacznie bardziej „odjechanej” wersji (i nie chodzi tylko o pojazdy, którymi poruszają się postaci).

Prześladowany przez demony przeszłości Max Rockatansky wierzy, że najlepszym sposobem na przeżycie jest samotna wędrówka. Pewnego dnia jednak mężczyzna zostaje wciągnięty do grupy uciekinierek z Cytadeli, które ściga mściwy tyran Wieczny Joe. Kobiety prowadzi piękna i pełna charyzmy imperatorka Furiosa. Rozwścieczony władca zrobi wszystko, żeby dopaść buntowników i wymierzyć im karę.

Ludzkie dzieci (2006)

„Ludzkie dzieci” Alfonso Cuaróna to moim zdaniem jeden z najlepszych filmów SF wszech czasów. Ma w sobie surowe piękno, trzyma w napięciu i opowiada o losach świata, który wcale nie wydaje się być tak bardzo odrealniony od naszego.

Akcja rozgrywa się w 2027 roku. Nadzieja na przedłużenie istnienia gatunku ludzkiego wydaje się być niejasną mrzonką. Już od prawie 19 lat nie przyszło na świat na naszej planecie żadne dziecko, a z każdym upływającym “bezdzietnym” rokiem, rasa ludzka w niewytłumaczalny sposób zbliża się do całkowitego wymarcia.

O ile większość ludzi przyjmuje ten nieunikniony wyrok z oporem, popadając w bezprawie i nihilizm, są również tacy, którzy nie składają broni i postanawiają godnie walczyć o zjednoczoną planetę i prawa topniejącej w oczach populacji.

Melancholia (2011)

„Melancholia” to film Larsa von Triera, więc można spodziewać się gęstego klimatu i dziwnej historii. Mimo iż film ma już ponad dekadę, to wciąż zyskuje nowych odbiorców, którzy co chwilę odnajdują w „Melancholii” coś nowego. To film bardzo osobisty, psychologiczne kino katastroficzne i alegoryczna opowieść o końcu świata.

Głównymi bohaterkami „Melancholii” są dwie siostry: Justine i Claire. Wystawne weselne przyjęcie Justine i Michaela odbywa się w olbrzymiej posiadłości jej siostry i szwagra. Jednocześnie do Ziemi zbliża się planeta Melancholia, która przez miliony lat skrywała się za Słońcem. Czy tylko minie Ziemię, dając niezwykły spektakl, czy uderzy w nią, powodując zagładę świata? Chyba wszyscy dobrze wiedzą, jak to musi się skończyć.

Jestem legendą (2007)

„Jestem legendą” to adaptacja głośnej powieści Richarda Mathesona z 1954 roku i jeden z najlepszych filmów w portfolio Willa Smitha. Mimo dużego budżetu jest dość kameralny, a momentami utrzymany w stylu komiksowym.

Akcja rozgrywa się w niedalekiej przyszłości. W wyniku szalejącej epidemii większość mieszkańców Nowego Jorku zginęła, pozostali zaś zamienili się w krwiożercze potwory. Jedynym człowiekiem, który ocalał jest Robert Neville – były wojskowy i specjalista ds. zagrożeń biologicznych. W piwnicy swojego domu ma prowizoryczne laboratorium, w którym prowadzi eksperymenty nad szczepionką. Pewnego dnia okazuje się, że nie jest sam w Nowym Jorku…

Droga (2009)

„Droga” Johna Hillcoata, będąca adaptacją powieści Cormaka McCarthy’ego, to moim zdaniem najlepszy film postapokaliptyczny wszech czasów. Nie dzieje się w nim tyle, co w dużo droższych produkcjach, nie ma spektakularnych efektów specjalnych, ale rusza za serce, jak żaden inny. To prawdziwe kino drogi dla koneserów. Gracze znajdą tu ducha „The Last of Us”, bo główny bohater (Ojciec) ma w sobie coś z Joela…

Kilka lat po katastrofie, która zniszczyła faunę, florę i większość ludzkiej populacji na Ziemi, dwójka ocalałych – ojciec i syn – desperacko walczą o przetrwanie, zmagając się z głodem, morderczą aurą i hordami wygłodniałych kanibali – zdegenerowanych niedobitków umierającej cywilizacji. Tak, właśnie o tym jest ten film. Banał? A mimo tego, nie można oderwać się od seansu.

Księga ocalenia (2010)

„Księga ocalenia” to naprawdę dobry film SF z Denzelem Washingtonem i Garym Oldmanem w rolach głównych. Jest też jak zwykle zjawiskowa Mila Kunis i twardy Ray Stevenson.

Rok 2044. Postapokaliptyczny krajobraz zniszczonej Ameryki przemierza Eli – samotnik i wolny strzelec. Mężczyzna jest w posiadaniu tajemniczej księgi, w której znajduje się „klucz” i wiedza niezbędna do ocalenia ludzkości. Podczas podróży bohater trafia do małego miasteczka zarządzanego przez tyrana Carnegie’a. Despota, chcąc przejąć totalną władzę nad ludźmi, za wszelką cenę próbuje wejść w posiadanie księgi.

Planeta małp (2001)

Klasyka, czyli „Planeta małp” z 2001 roku z Markiem Wahlbergiem w roli głównej. Akcja rozgrywa się w roku 2029. Podczas międzygalaktycznej misji jeden ze statków, traci kontakt z macierzystą stacją kosmiczną OBERON i znika z radarów. W czasie poszukiwań inny statek pilotowany przez kapitana Leo Davidsona wpada w pętlę czasu i rozbija się na porośniętej dżunglą planecie trochę przypominającej Ziemię.

Trochę, bowiem rządzą nią inteligentne małpy, ludzie zaś zostali sprowadzeni do roli niewolników. Schwytany przez małpy Leo ucieka dzięki pomocy Ari i wraz z grupą buntowników, dąży do nawiązania kontaktu ze stacją OBERON aby jak najszybciej wrócić do domu. W czasie podróży zmienia jednak zdanie, poznaje lepiej swoich przewodników i dokonuje niezwykłego odkrycia.

28 dni później (2002)

„28 dni później” to jeden z pierwszych głośnych filmów Danny’ego Boyle’a. Opowiada o świecie po pandemii, kiedy jeszcze nie miał koszmarów o COVID-19.

W tym filmie także mamy niebezpiecznego wirusa, który wymyka się spod kontroli. Przenoszony poprzez krew powoduje u zainfekowanych morderczą agresję. W ciągu 28 dni kraj opanowuje epidemia, a nieliczni pozostali przy życiu za wszelką cenę starają się przerwać rozprzestrzenianie wirusa i ocalić przyszłość. Nie zdają sobie sprawy, że śmiertelny wirus nie jest jedynym grożącym im niebezpieczeństwem.

Na skraju jutra (2014)

„Na skraju jutra” Douga Limana to bez wątpienia jeden z najlepszych filmów SF ostatnich lat. Opowiedziana tu historia jest oryginalna, przewrotna i zostawia dużą furtkę na kontynuację (już trwają prace).

Rasa obcych, zwanych Mimikami, przypuściła na Ziemię bezlitosny atak i rozprzestrzeniła się niczym pszczeli rój, obracając w ruinę całe miasta i zostawiając za sobą miliony ludzkich ofiar. Podpułkownik Bill Cage zostaje rzucony w sam środek misji samobójczej.

Cage ginie podczas akcji, zabijając jednego z obcych. Budzi się jednak rankiem w dniu swojej śmierci i jest zmuszony walczyć i umierać… bez końca. Kontakt z kosmitą spowodował, że Cage znalazł się w pętli czasu i został skazany na przeżywanie wciąż tej samej walki.

Equilibrium (2002)

„Equilibrium” to jeden z tak uniwersalnych filmów, które można przyporządkować do kilku kategorii. Dzieło Kurta Wimmera przedstawiło światu Christiana Bale’a, ale i przerażającą wizję świata, w którym nie chcielibyśmy żyć.

Po dramatycznych doświadczeniach III wojny światowej ludzie starają się zabezpieczyć przed kolejnymi zagrożeniami. Powstaje Libria – państwo idealne, którego obywatele mają być wolni od emocji mogących wywoływać konflikty i wojny. W tym celu muszą codziennie zażywać porcję leku zwanego prozium.

Specyfik tłumi uczucia i powoduje zobojętnienie na piękno, miłość i sztukę. Za odmowę jego przyjęcia grozi śmierć. Porządku w kraju pilnują tzw. Klerycy. Jeden z nich – agent John Preston, tropi tych, którzy unikają brania prozium. Gdy pewnego dnia on sam pominie jedną porcję – otworzą mu się oczy na nowy świat.

Władcy ognia (2002)

„Władcy ognia” to film Roba Bowmana, w którym wystąpiły trzy wielkie współczesne gwiazdy: Christian Bale, Matthew McConaughey i Gerard Butler. To widowiskowy film SF, w którym główną rolę grają smoki.

Londyn, rok 2084. Dwunastoletni Quinn nieświadomie budzi z odwiecznego snu zionącego ogniem smoka. W ciągu 20 lat bestia i jej potomstwo niszczą niemal cały świat. Dorosły Quinn jest szefem straży pożarnej, odpowiedzialnym za walkę ze skutkami smoczego ataku. Przede wszystkim jednak próbuje utrzymać przy życiu małą społeczność ludzką, wiodącą nędzną egzystencję w ruinach starego zamczyska.

Pewnego dnia zjawia się butny Amerykanin, Van Zan, który twierdzi, że zna sposób na pokonanie bestii i ocalenie rodzaju ludzkiego.

Miasto ślepców (2008)

„Miasto ślepców” Fernando Meirelles to bardzo ciekawa wizja świata przyszłości, będąca adaptacją powieści Jose Saramago. W niewyjaśnionych okolicznościach mieszkańcy pewnego miasta tracą wzrok. Nagła choroba rozprzestrzenia się z taką prędkością, że wkrótce porzucone zostają wszelkie próby znalezienia lekarstwa, gdyż każdy kontakt z zarażonym powoduje utratę wzroku.

Wśród ludzi wybucha panika. Wraz z gwałtownie rosnącą liczbą pacjentów dramatycznie pogarsza się sytuacja ludzi. Stopniowo wyczerpują się zapasy jedzenia, zaczyna się walka o władzę. Pewnego dnia do szpitala trafia kobieta, która pozorując utratę wzroku, postanawia towarzyszyć swojemu mężowi.

Zombieland (2009)

„Zombieland” to świetne połączenie filmu post-apo i czarnej komedii, z dodatkiem naprawdę dobrego aktorstwa. Plaga zamienia całą ludzkość w żądne krwi zombie. Zakażenia udało się uniknąć nielicznym. Wśród nich jest fajtłapowaty student Columbus, którego przy życiu trzyma tylko paniczny strach i Tallahassee, wymachujący kałasznikowem, mordujący zombie twardziel, którego celem jest pozbycie się ostatniego żywego trupa z powierzchni ziemi.

Bohaterowie łączą siły z Wichitą i Little Rock, które także znalazły sposób na przetrwanie chaosu. Jedynym co im pozostanie będzie odpowiedź na pytanie: polegać na sobie wzajemnie czy może ostatecznie poddać się zombie.

Epidemia strachu (2011)

Zanim pojawiła się pandemia COVID-19, wszyscy traktowali „Epidemię strachu” jako kolejny film o tematyce postapokaliptycznej. Po nagłym ataku wirusa SARS-CoV-2, niektórzy zaczęli uważać film Stevena Soderbergha za zapowiedź przyszłości. Czy słusznie? Wiele elementów fabuły pokrywa się z rzeczywistością, a przecież film ten powstał 10 lat temu…

Gdy pojawia się śmiertelny, przenoszony drogą powietrzną wirus, który może zagrozić całej ludzkości, środowisko medyczne na całym świecie próbuje znaleźć szczepionkę i powstrzymać szerzącą się panikę. Sytuacja wymyka się jednak spod kontroli. Naukowcy, wojskowi, WHO i zwykli cywile mobilizują się w poszukiwaniu lekarstwa, zanim będzie za późno. Brzmi znajomo?

Snowpiercer: Arka przyszłości (2013)

„Snowpiercer: Arka przyszłości” to dzieło Joon-ho Bonga, twórcy oscarowego „Parasite”. Akcja rozgrywa się w roku 2031 i świat już dawno przegrał walkę z globalnym ociepleniem. Na Ziemi zapanowała wieczna zima, a życie uległo zagładzie. Jedynymi, którzy przetrwali, są pasażerowie Snowpiercera – pędzącego przez śnieżną zamieć pociągu-miasta poruszającego się dookoła globu dzięki rewolucyjnemu silnikowi potrafiącemu generować napędzającą go energię.

Wewnątrz pociągu panuje system klasowy. Bogaci pasażerowie luksusowych wagonów żyją na koszt biednej większości. Wystarczy iskra, by doszło do rewolucji. Zapoczątkowuje ją Curtis grany przez Chrisa Evansa (aka Kapitan Ameryka).

Niepamięć (2013)

„Niepamięć” to film Josepha Kosinskiego, który skrywa w sobie tajemnicę, ma piękne zdjęcia i niezwykłą ścieżkę dźwiękową. W roli głównej gra Tom Cruise, a na ekranie zobaczymy także Morgana Freemana czy Olgę Kurylenko.

Rok 2077. Ziemia jest wyniszczona wieloletnią wojną z przerażającymi obcymi istotami. Jack Harper, służy w specjalnej ekipie, stacjonującej jeszcze na naszej planecie, z której ewakuowano niemal całą ludność. Za dwa tygodnie on też znajdzie się w bezpiecznym miejscu, które będzie nazywał domem.

Gdy w czasie patrolu Jack uratuje piękną kobietę okaże się, że ich losy są ze sobą w niewytłumaczalny sposób splecione. Wpleciony w dziwną grę, Jack będzie musiał odkryć co jest prawdą, a co fikcją; co jest przeszłością, a co się dzieje tu i teraz.

World War Z (2013)

„World War Z” Marka Forstera zebrał mieszane opinie, ale mimo wszystko, to całkiem zgrabny i dobrze zagrany thriller. Duża w tym zasługa Brada Pitta, który z uczuciem odgrywa swoją rolę.

Bliżej nieokreślona, niedaleka przyszłość. Gerry Laneto były pracownik jednej z komórek ONZ. Mężczyzna na pozór niczym się nie wyróżnia. Pewnego poranka wszystko nagle się zmienia. Na całym świecie zaczyna rozprzestrzeniać się wirus zamieniający ludzi w zombie. Aby zapewnić bezpieczeństwo najbliższym, Gerry dołącza do zespołu ONZ, który podejmuje się walki z epidemią. Mają coraz mniej czasu, by zidentyfikować i pokonać tajemniczy wirus.

Cloverfield Lane 10 (2017)

„Cloverfield Lane 10” to zaskakująco dobry, kameralny thriller ze świetnym Johnem Goodmanem i Mary Elizabeth Winstead w rolach głównych. Młoda kobieta po poważnym wypadku samochodowym budzi się w podziemnym bunkrze pewnego preppersa.

Mężczyzna twierdzi, że uratował ją przed apokaliptycznym atakiem, który sprawił, że zewnętrzny świat nie nadaje się do zamieszkania. Jego działania są tak podejrzane, że budzą w kobiecie nieufność. Musi uciekać, by odkryć prawdę i poznać motywy, którymi kieruje się mężczyzna. Okazuje się, że nie jest to dobry pomysł.

To przychodzi po zmroku (2017)

„To przychodzi po zmroku” to znakomity horror, który opowiada o rzeczywistości, w której kiedyś wszyscy możemy się obudzić. Film jest bardzo kameralny i zamiast efektownych wybuchów, oferuje grę na emocjach.

Wyobraź sobie koniec świata. A teraz wyobraź sobie coś znacznie gorszego. Paul zrobi wszystko, żeby ochronić swoją rodzinę przed nadciągającym, tajemniczym wirusem. Na całym świecie nie ma dla nich bezpiecznego miejsca, oprócz opuszczonego domku w środku lasu. Żyją według surowych zasad, chcąc przetrwać najgorsze. Sytuacja komplikuje się, gdy do chatki trafia kolejna rodzina poszukująca schronienia.

Ciche miejsce (2018)

„Ciche miejsce” to horror Johna Krasinski’ego, który jest utrzymany w klimacie podobnym do „To przychodzi po zmroku”. Świat pogrąża się w chaosie, kiedy opanowują go tajemnicze, żądne krwi istoty, które są niezwykle wyczulone na dźwięk.

Evelyn oraz Lee Abbott starają się przetrwać w nowych okolicznościach. Za wszelką cenę pragną uchronić swoją rodzinę przed śmiercią. Żyją w ciągłym napięciu, koncentrując się na tym, by nie wydawać i nie generować żadnych dźwięków, które mogłyby być dla nich dramatyczne w skutkach.

Nie otwieraj oczu (2018)

„Nie otwieraj oczu” to z kolei film z Netfliksa, w którym fabuła skupia się nie wokół dźwięku, a wokół wzroku. Główną rolę gra tu Sandra Bullock. Towarzyszą jej inne gwiazdy, w tym Trevante Rhodes, Sarah Paulson i John Malkovich.

Tajemnicza siła dziesiątkuje światową populację i pewna jest tylko jedna rzecz – gdy to zobaczysz, odbierzesz sobie życie. W tej sytuacji Malorie mierzy się z nieznanym, próbując przy tym ocalić w sobie miłość i nadzieję. Wkrótce musi uciekać z dwójką dzieci w dół zdradliwej rzeki do jedynego miejsca mogącego zapewnić im schronienie. Jednak aby mieć szansę na przeżycie, uciekinierzy muszą odbyć całą dwudniową podróż z zasłoniętymi oczami.

Wolisz dłuższą formę w tej samej tematyce? Sprawdź nasz TOP najlepszych seriali post-apo!